Het is weer weekend geweest, dus weer tijd voor een tripje ......
Dit keer zijn we oostwaarts gegaan en weer was de weg een hel !!!!!
Onderweg kwamen we langs Mungo, een bauxietdorp van Suralco. Er is speciaal een rivier gegraven om het bauxiet op te halen: de Cotticariver. De smalste en diepste rivier van Suriname werd bevaarbaar gemaakt voor zeeschepen die te Mungo de bauxiet kwamen ophalen. Mungo beschikte over een haven met zwaaikom, waar de schepen konden draaien. Ronnie Brunswijk komt hier vandaan.
Toen door naar Moiwana. Dit dorp is tijdens de binnenlandse oorlog tussen Desi Bouterse en Brunswijk op 29 november 1986 vernietigd en er werden 50 bewoners vermoord, waaronder vrouwen en kinderen. Het Hof van de Mensenrechten heeft inmiddels een uitspraak gedaan dat het dorp herbouwd moet worden en aan de bewoners (die over zijn) een vergoeding moet worden uitbetaald. Aan de overkant van de weg staat een groot monument.
Daarna door naar Albina aan de rivier de Marowijne. De Marowijne vormt de grens tussen Suriname en Frans Guyana. Albina is vergane glorie havenstad. Ook dit stadje heeft enorm geleden onder de binnenlandse oorlog.
Je kunt daar de rivier oversteken naar Frans Guyana, St. Laurent-du-Maroni. Lekker slim, ik was mijn paspoort vergeten. Gelukkig is het allemaal goed gegaan.
Wat een enorm verschil.
Zodra je van de boot afstapt, ben je echt in Frankrijk. Franse auto's en kentekens, er wordt Frans gesproken, een boulangerie, office du tourisme, etc. etc. En wat een schoonheid, nette parkjes, keurig aangelegde parkjes, niets van dat ruige en boeventronie praktijken.
Aan de haven van St. Laurent staat de gevangenis Camp de la Transportation. Wie de film "Papillon" heeft gezien, herkent het cellencomplex en de binnenplaats. Daarna hebben we de ochtendmarkt bezocht en zijn we langs de boulangerie gelopen. Helaas dicht, dus geen croissantje.
Daarna zijn we in een grote korjaal gestapt. De Marowijne sluit aan op de Grote Oceaan en het water was buinig en een stuk ruiger. Op weg naar Galibi. Daar leggen de grote schildpadden hun eieren tussen april en augustus, dus die hebben we (dus) niet gezien.
Galibi is een samengesteld dorp van Christiaan Kondre en Langaman Kondre en er wonen indianen. Zij dulden gasten, maar zijn erg op zichzelf. Ik wilde een foto van vissers maken, die een enorme vis gevangen hadden en dat mocht niet. Het is er paradijselijk met wit zand en veel palmbomen. Ze hebben er een mini-dierentuin, waar de meeste dieren in vrijheid leven. Je kunt ze aaien en de apen komen naar je toe.
hier ben ik met een baby-luiaard. Zo schattig, hij sloeg zijn klauwtjes in mijn t-shirt, zodat hij kon blijven hangen. Verder is er niet veel te doen, behalve genieten van de mooie stranden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten