weer thuis

Het gemaskerde bal was leuk. Een soort disco/carnaval met prachtig verklede mensen en aangekleed met acts, showgirls en drag-queens.

's-Ochtends op tijd opgestaan, kamer gepoetst. Koffer gesealed met huishoudfolie en plakband en afscheidskoffie gedronken met Richard, de buurman en Kenneth.

Om half 4 kwam de taxi, ruim op tijd. Hij nam een voor mij onbekende route, maar hij wilde het risico van file niet nemen. Dat ging allemaal prima. Op Zanderij  aangekomen was het nog even spannend of ze mijn merkwaardig ingepakte koffer zouden accepteren, maar die ging zonder problemen en met het juiste gewicht de band op. Ik was klaar voor de nacht. Het vliegtuig was bij lange na niet vol. Ik was niet snel genoeg om een plekje in het midden met 3 stoelen naast elkaar te reserveren en kon dus niet languit liggen. Dat werd een vreselijke nacht. 's-Ochtends om 5 uur ging het licht weer aan en ging men ontbijt serveren. Om 8.15 uur landden we, maar we waren bijna een uur te vroeg, dus was de gate nog niet vrij en moesten we op het platform blijven wachten.

Zonsopgang in NL. Wolken, koud, kaal en vol.

Maar wat heerlijk om al mijn liefs weer in de armen te sluiten.

Afscheidsfeestje

Morgen is mijn afscheidsfeestje. We gaan naar een gemaskerd bal. Wordt vervolgd...........

9 dagen voor kerst

Vanmorgen ben ik om 6 uur met juf Georgine naar de mis in de grote kerk geweest.

Op dit moment is het advent. De advent begint vier zondagen voor Kerstmis. De advent begint altijd op de zondag die valt tussen 27 november en 3 december en eindigt op 24 december bij het avondgebed. Hierdoor is de lengte van de adventsperiode verschillend, maar telt wel altijd 4 zondagen:

• 1e zondag: Levavi
• 2e zondag: Populus Sion
• 3e zondag: Gaudete
• 4e zondag: Rorate.

We zitten nu negen dagen voor kerst (de noveen). Er is elke morgen totaan kerstzondag is er in de kathedraal een mis.

Het was mooi, stil en het lijkt alsof er in de kerk de tijd stil staat. Als je weer buiten komt, kom je in daglicht buiten en is het gekkenhuis begonnen.

Afscheid school

Gadver, gadver, gadver

Afscheid nemen is niet mijn ding. Esmeralda weet sinds maandag dat ik wegga en heeft deze week 2 vieren gescoord. Toch wil ik ervan gaan genieten, geen tranen, schouders recht.

De ochtend verliep volgens het gewone schema, rekenen, gym en taal. Na de pauze mocht ik mijn dingetje doen (paniek slagroom thuis vergeten, snel naar huis om dat nog even te gaan halen).

We begonnen met het maken van een vuurwerktekening. Papier in serie kleuren met potlood, daarna er overheen met wasco en dat inkrassen, zodoende krijg je vuurwerk.
Daarna cakejes versieren en limonade drinken.

Terwijl ze dat aan het doen waren, kon ik uitleggen aan de hand van de kaar waar de kinderen woonden en waar ik woonde (en waar hun voorvaderen woonden, dus Cuba, China, Brazilie, Java,....) en dat je een hele dag in het vliegtuig moet zitten over de oceaan heen.

Daarna was het tijd voor cadeautjes. Ik ben enorm verwend met een prachtig getuigschrift van juf Annie, een verzameling tekeningen, een pennenhouder, wat kleine souveniertjes, en een foto van de klas. Ik heb de klas 2 boeken gegeven. Een mooi voorleesboek: Het grote Anansi-voorleesboek en een boek met natuurknutsels.

en toen was het over.......
laatste keer op weg naar huis....

Zondag zwemmen bij Marriot

Zondag was er bij het Marriot een cupcakes wedstrijd. Onze juf Georgine en juf Sonja deden daaraan mee. Ik wilde daar graag kijken en terwijl we op de uitslag aan het wachten waren konden we net zo goed lekker zwemmen. Ze hebben overigens niet gewonnen. Het was een heerlijke middag. Ik heb zomaar een paar uur geslapen.



Het voorlaatste weekend

Het laatste weekend voordat ik wegga. In dit weekend wilde ik graag dingen doen die ik nog niet gedaan had. Fietsen naar Peperpot, een voormalige cacau plantage, nu een natuurpark. Met de boot over en fietsen via de weg naar Peperpot.

Het was verschrikkelijk warm en waarschijnlijk doordat we al zoveel gezien hebben, viel het ons (Nadine en ik) een beetje tegen. Naast een directeurswoning en een restaurant in opbouw en een sluis was er niets over van het dorp.

Het park was een lange weg. We hebben wel apen gezien en een beest (niemand weet wat het was, de man bij de ingang zei zelfs dat dat een jaguar was...., maar ik geloof dat niet) Hij zag eruit als een reuze eekhoorn, met zo'n lange flossige staart, roodbruin van kleur. Tja, we zullen het nooit weten.

Bij terugkomst in Paramaribo hebben we lekker bij Zus en Zo yoghurt en fruit gegeten. Resultaat bij Nadine een onrustige maag..... 's-Avonds bij het uitgaan naar Zsa Zsa Zsu, leuk, rook, beamers, platformen, etc. (heb ik dat ook eens meegemaakt) werd Nadine een beetje beroerd.

Sinterklaasfeest

Ook al geeft de datum een andere weer dan 5 december, wil ik jullie toch niet onthouden hoe we Sinterklaas gevierd hebben. Tess, Jacoba, Nadine hebben lootjes getrokken en we moesten een cadeautje uitzoeken van ongeveer 10 Srd = ongeveer 2 euro. Een kleinigheidje dus. Ik had Tess getrokken en omdat Tess zich druk heeft gemaakt om handhygiene in het ziekenhuis, had ik voor haar een nagelverzorgingssetje gekocht. Tess had op haar beurt mij getrokken en naast een prachtig gedicht kreeg ik van haar een krokodil.

Tess en Jacoba hadden snoepgoed meegenomen en er lagen ingepakte chocoladeletters voor ieder 1.

We zijn de avond begonnen met het eten van pannenkoeken (pffff warm - veel) Ik heb geloof ik wel een uur staan bakken. Lekker.

Toen hebben we de radio aangezet op het Sinterklaasnet, zo hadden we Sinterklaasliedjes.

We hebben via een dobbelsteen (je moest 6 gooien) de volgorde van de cadeautjes bepaald.

Toen iedereen zijn cadeautjes had uitgepakt, kreeg Tess een berichtje op haar mobiel. Dat bleek van Nadine te zijn. Zij had een doos verstopt en daarin zaten nog meer cadeautjes. Het was echt een hele gezellige avond.

uit eten marathon

De meiden hebben bedacht dat we -voordat Tess en Jacoba naar het binnenland gaan- iedere dag met elkaar uit eten gaan. We lopen de studentenmenu's achteraan.

Maandag: Pizza (gewoon bij de Pizzahut)

Dinsdag: Kunstenaarscafe aan de Pier

 

beneden kunst en boven lekker eten: hamburger met friet.

Woensdag: Chinees (we wilden eigenlijk bij een restaurantje eten wat in de gids stond bij de waterkant, alleen dat zag er zo verschrikkelijk ongezellig uit met plastic tuinstoelen en tafels en tl-verlichting. Niet leuk. We hebben toen aan de Chinese taxichauffeur gevraagd waar hij ons naar toe zou brengen en we zijn in een Chinees restaurant beland waar alleen maar Chinezen kwamen. Dat voelde raar. Er viel een stilte. We moesten de trap op. Grote tafels met veel eten. Er werd gewoon gerookt binnen. Eten was lekker maar ik had me er persoonlijk meer van voorgesteld.

Donderdag: bij 't Vat.

Heldere pompoensoep, gebraden kippepoten met friet en sla, koffie (korreltjes) toe

En het lekkerste hebben we bewaard voor de laatste dag: een Javaans eethuis Sarina.

Echt heeeeeeeeeerlijk. Verschillende soorten rijst/mihoen etc met bijgerechten.

Allemaal op 1 bord, gigantisch. Het was veel en lekker.

ik ben nu helemaal klaar met uit eten gaan. Eerst maar weer een paar dagen een droge boterham.......



mijn computer is nu echt kapot !

voorlopig geen berichtjes meer......

bigi pan

Mijn allerlaatste tripje. Helaas.

Tess heeft een andere gids geregeld. De vorige tripjes waren via Ruben, maar nu zijn we met Larry weggeweest. Met z'n vijfen in een Jeep-toyota. Bagage in de achterbak. We gaan nu westwaarts. We zijn nog nooit in dit district geweest. Als we door Coronie rijden staat er als welkom: Veilig, Vreedzaam en Schoon, gemaaide erfjes, grasvelden met koeien, het leek soms net Nederland.

Toen kwamen we in district Nickérie (met de nadruk op de eeeeeeee). De provincie met rijstvelden en de meeste zelfmoorden. Overal langs de weg zag je borden bel 114 voor geestelijke hulp. Zoveel zorgen. De rijst is goedkoper vanuit andere landen. De arbeiders en de technologie zijn relatief te duur. Alle facetten zijn aanwezig (zon, ruimte en water), maar de economie werkt even niet mee.

Trouwens prachtig om te zien hoe ze dat doen. Er wordt een stuk land onder water gezet en met een vliegtuig worden de rijstzaadjes uitgezet en 3 maanden later kan er geoogst worden.

Toen gingen we verder. Ik had van te voren gevraagd om langs de oceaan te gaan. Ik had voor het eerst koeien gezien en gras-weilanden, een vlakke horizon en vervolgens kwamen bij de 'zeedijk'.

Hoe enorm Nederlands.



 



Vervolgens naar de plaatselijke markt in het stadje Nickerie en toen naar de boot die ons naar Bigipan zou brengen. Ik heb zelf bedacht bigi = big = groot en pan = meer, dus groot meer.

In de boot voeren we langs mangroven, prachtig ! bomen die in brak water staan met de wortels boven water. En wat een vogels, ik heb nog nooit zoveel visarenden . zilverreigers en rode ibissen gezien (en nog veeeeeeeeeeeeel meer) Vroeger was het in deze regio een bosrijk gebied. Doordat water uit de oceaan het gebied in stroomde verzilte het gebied. 50 Jaar geleden is er een enorme droge periode geweest en hebben de bomen in dit gebied de grote hoeveelheid zout niet overleefd. Er staan dus allemaal dode bomen, maar in tegenstelling tot Ston-eiland, dit keer op een natuurlijke manier overleden.

Toen kwamen we op het grote meer !!! Zo mooi. Er stonden 5 huisjes in het meer op palen. Wat prachtig en wij gingen daar slapen.

We hebben gevist, krabben gevangen, netten uitgezet, 's-nachts uit varen geweest, wezen kanoen, via de mangroves naar de oceaan gevaren en een waar modderbad genomen. Geweldig. Je kon niet lopen in de modder, want je zakte een halve meter in de blub. Uiteindelijk liet iedereen zich maar vallen. 

Vies, maar de modder was warm (net vla). Toen we weer uit de oceaan waren en na een wandeling weer bij de boot (en de mangroves) waren, was het zilte waren een ware tractatie om al die blub van je af te wassen.

 

Sint komt aan !

Vandaag kwam Sinterklaas met zijn pieten op school aan. De hele dag waren de kinderen al druk. Zo spannend. Het was een bezoek van 5 minuten, maar de hele dag stond ervan op zijn kop. De Sint met zijn gevolg zat in de feestbus. Ze maakten een rondje van handen geven. Er werden geen liedjes gezongen. Er waren geen pepernoten, maar wel gezellige vlaggetjes voor iedereen. De pieten die erbij waren, waren ongelofelijk atletisch en acrobatisch (meiden jullie hebben wat gemist). Ze dansten en werden toegejuichd door alle kinderen.

Het grote Sinterklaasfeest is a.s. maandag. Dan vieren we kinderdag en gaan allerlei leuke spelletjes in de klas doen. Er zijn geen cadeautjes. Ik heb voor de kinderen een boekje met puzzels gemaakt en dat laten kopieren bij een winkel, dat is mijn cadeautje.

straatbeeld

Ik heb nog 2 weken om iedereen nog een kijkje te geven. 

                                                                                                                                                                 

Mijn straatbeeld in Paramaribo. Een geasfalteerde weg waar 2 auto's elkaar niet tegelijk kunnen passeren. Een diepe goot (je moet er niet aan denken dat je met je fiets daarin beland) voor de afvoer van de enorme regenbuien..... als er een afvoer is. Geen bomen langs de weg. Na de goot gelijk een strook gras of siertegels naar een huis toe.

Lantaarnpalen en electriciteitskabels

Geen kabels, dus er zijn enorme schotels nodig om meerdere zenders te ontvangen

Taxi's moet je niet op straat aanroepen, maar die moet je bellen en vervolgens moet je onderhandelen over het tarief. Deze kaartjes staan op iedere paal of boom.

En sommige mensen die geld genoeg hebben, hebben een huisje bij hun huis geplaatst waar een bewaker in zit die het pand dag en nacht kan beschermen.



Galibi en Frans Guyana

Het is weer weekend geweest, dus weer tijd voor een tripje ......

Dit keer zijn we oostwaarts gegaan en weer was de weg een hel !!!!!

Onderweg kwamen we langs Mungo, een bauxietdorp van Suralco. Er is speciaal een rivier gegraven om het bauxiet op te halen: de Cotticariver. De smalste en diepste rivier van Suriname werd bevaarbaar gemaakt voor zeeschepen die te Mungo de bauxiet kwamen ophalen. Mungo beschikte over een haven met zwaaikom, waar de schepen konden draaien. Ronnie Brunswijk komt hier vandaan.

Toen door naar Moiwana. Dit dorp is tijdens de binnenlandse oorlog tussen Desi Bouterse en Brunswijk op 29 november 1986 vernietigd en er werden 50 bewoners vermoord, waaronder vrouwen en kinderen.  Het Hof van de Mensenrechten heeft inmiddels een uitspraak gedaan dat het dorp herbouwd moet worden en aan de bewoners (die over zijn) een vergoeding moet worden uitbetaald. Aan de overkant van de weg staat een groot monument.

Daarna door naar Albina aan de rivier de Marowijne. De Marowijne vormt de grens tussen Suriname en Frans Guyana. Albina is vergane glorie havenstad. Ook dit stadje heeft enorm geleden onder de binnenlandse oorlog.

Je kunt daar de rivier oversteken naar Frans Guyana, St. Laurent-du-Maroni. Lekker slim, ik was mijn paspoort vergeten. Gelukkig is het allemaal goed gegaan.

Wat een enorm verschil.

Zodra je van de boot afstapt, ben je echt in Frankrijk. Franse auto's en kentekens, er wordt Frans gesproken, een boulangerie, office du tourisme, etc. etc. En wat een schoonheid, nette parkjes, keurig aangelegde parkjes, niets van dat ruige en boeventronie praktijken.

Aan de haven van St. Laurent staat de gevangenis Camp de la Transportation. Wie de film "Papillon" heeft gezien, herkent het cellencomplex en de binnenplaats. Daarna hebben we de ochtendmarkt bezocht en zijn we langs de boulangerie gelopen. Helaas dicht, dus geen croissantje.

Daarna zijn we in een grote korjaal gestapt. De Marowijne sluit aan op de Grote Oceaan en het water was buinig en een stuk ruiger. Op weg naar Galibi. Daar leggen de grote schildpadden hun eieren tussen april en augustus, dus die hebben we (dus) niet gezien.

Galibi is een samengesteld dorp van Christiaan Kondre en Langaman Kondre en er wonen indianen. Zij dulden gasten, maar zijn erg op zichzelf. Ik wilde een foto van vissers maken, die een enorme vis gevangen hadden en dat mocht niet. Het is er paradijselijk met wit zand en veel palmbomen. Ze hebben er een mini-dierentuin, waar de meeste dieren in vrijheid leven. Je kunt ze aaien en de apen komen naar je toe.

hier ben ik met een baby-luiaard. Zo schattig, hij sloeg zijn klauwtjes in mijn t-shirt, zodat hij kon blijven hangen. Verder is er niet veel te doen, behalve genieten van de mooie stranden.

Srefidensi

Onafhankelijkheidsdag in Paramaribo.

Je moet je het zo voorstellen: een hele grote braderie, met heel veel eten en heel veel troep, waarbij een groot aantal mensen in traditionele kleding rondlopen.

De president inspecteert alle troepen op het onafhankelijkheidsplein en iedereen die zich geroepen voelt, mag hem een hand gaan geven.

Wij zijn (lekker????) gaan eten bij Broki (het was nogal een teleurstelling)

Vervolgens hebben een potje gepoold.

fungu-eiland, raleigh-vallen en de voltzberg

Net terug van de Raleigh-vallen. Het lijkt wel of de tripjes steeds mooier en indrukwekkender worden.

Zatermorgen zijn we om half 5 vertrokken. Ongeveer 5 en een half uur in de bus. Niet over asfalt, maar over bauxiet- boswegen. Verschrikkelijk hobbelig. De chauffeur droeg een buikbeschermer. De bus was afgeladen met eten, drinken en overnachtingsspullen. We waren dit keer met 6 expeditieleden (Nadine, Claudia en Miquel, Rianne en Marjorie) en een hoop begeleiding (chauffeur, 2 gidsen Patrick en Ruby, kok Edwald, bootsman Willem en hulpje voorop en baas Ruben en zijn vriendin.
Om een uur of 12 wisselden we van bus naar korjaal.

Alle bagage voorin met een zeil erover. Over de Copenamerivier 5 en en half uur afzakken ( in de zinderende hitte) Er was weinig water in de rivier, dus het kwam regelmatig voor dat al het personeel moest uitstappen en de korjaal naar een diepere vaargeul moest trekken.

De bootsman hield zicht op de rivier voor rotsen en zandbanken en kon dan de schipper waarschuwen, meer naar recht/links.

Eindelijk, eindelijk, eindelijk kwamen we aan bij Fungu-eiland. Wat een beeldschoon oord omringd door zwarte rotsen en snel stromend water.

We werden verwelkomd door doodskopaapjes, die bananen uit onze hand aten.

We kregen kort de tijd om onze hangmatten op te hangen en wat te eten, want we de moedervallen stonden nog op het programma. Hup weer de korjaal in en aan de wandel. Prachtig, wat een mooi stuk natuur is het hier. Oerbos dat onder het werelderfgoed valt en door de stichting Stinasi (stichting natuurbeheer Suriname) wordt beheerd.

Patrick liet ons in het water hierachter op de foto zien waar de sidderalen leefden. Dat zijn ongelofelijk grote beesten. Ik moest aan Marioland denken, want ook deze beesten, van zeker anderhalve meter, schuilden onder de rotsen. Als je ze bang maakt geven ze electriciteit af.

In marstempo terug, want we moesten voordat de duisternis inviel, het bos uit zijn. Dat is gelukt en in de duisternis voeren we terug naar het eiland.

Eigenlijk hebben we de rest van de avond niets meer gedaan. We waren kapot. Lekker slapen.

De volgende dag (zondag) was bestemd voor de GROTE tocht. 4 Uur lang heen (door de jungle), dan 240 m. hoge Volzberg beklimmen en dan weer 4 uur terug.

Het lopen door het bos ging eigenlijk prima. Ook 4 uur achter elkaar. Geen centje pijn, maar toen kwam de berg. 70 graden steil graniet.

Ik ben echt naar boven gepraat door de gids die zei dat hij niet weg zou gaan, als ik niet boven op die berg had gestaan. We hebben het met kleine tussendoelen gedaan. Hij gooide onderweg water over mijn hoofd, nam mijn rugzak van mij over. Echt superlief.

Toen ik eenmaal bovenop stond, moest ik huilen, van opluchting, inspanning, uitputting, van trots, ik weet het niet. De rest van de ploeg stond te applaudiseren.

Tja en toen weer 4 uur terug. .............

Als beloning had de gids ons beloofd dat we ergens konden zwemmen. Dat kan niet overal vanwege de piranja's en de sidderalen. En dat was wel een lekkere worst die ons werd voorgehouden. Wat was dat heeeeeeeeeeeeeeeerlijk. Alles ontspande, voeten deden minder zeer, benen kwamen tot rust. Wat een geweldige dag.

's-avonds had de kok superlekker gekookt. Zoetezure vis. Wat een verwennerij. Patrick had een fles Borgoe-rum (iedereen kon net 1 cola-rum krijgen) en het was een echt feestmaal. De avond werd afgesloten met een optreden van de Raleigh-boys. Inwonenden die traditionele muziek zongen en daarbij trommelden. We gingen erbij dansen en klappen. Echt heel erg leuk.

De volgende ochtend stonden we om 6 uur op, want we wilden graag de ara's, kakatoe's zien. Als je bij zonsopgang naar de airstrip gaat kun je ze zien overvliegen. Wel handig als je een verrekijker bij je hebt. Gelukkig was er een professionele vogelspotter met een enorm fototoestel en een  nog grotere verrekijker. We hebben ze in het echt gezien, papegaaien, ara's en kakatoe's. Ze vlogen over in setjes. Prachtig. Met mijn toestel niet te fotograferen, maar zo mooi (rood van onderen).

en daarna de lange weg naar huis, 5 uur boot, 5 uur bus en dan thuis afgezet.

Onderweg stak er nog een familie neusberen over. Leuk toetje.

Wat een bijzonder weekend.